Me Like, Me Share, Me Want More

Facebook Sucks - Facebook Zuigt

Sometimes.. sometimes.. It really sucks. Today I had a chat with one of my collegues about Facebook. She did quit the whole thing and that made me think. In a way it does really suck. It is great to gather all your contacts, you know family, friends and so called 'friends', and many others. But what does it actually give you. Is there any good and benefit? Like yesterday I did post a new blog message, like the one here. In total only 10 people clicked on it. Maybe only half read it. But I did get one like and one reply, thank you for that and I mean that. Some people do notice.
 But only 10! I did spend quite some time on it to write it, to translate it.. for just a handful of readers. That is why Facebook sucks. You reach many.. but no one reads it, or just a few. Maybe it is me.. My life might not be interesting. Or I am the problem itself. Am I arrogant? Repulsive? Well, all those things fly for a moment through my brain. But than.. who cares. I know God cares. And the 10 who did notice.
 Facebook sucks. Because there is too much messages flying by. Even for me it is impossible to keep up with. I do my best. Try to like as many as I can. If you feel the pain too, here is a warm hug.

Soms.. soms.. Zuigt 't behoorlijk. Vandaag had ik een praatje met een collega over Facebook. Zij is er helemaal mee gestopt en dat zette mij aan het denken. Op een bepaalde manier zuigt 't behoorlijk. 't Is super om al je contacten te verzamelen, je weet wel, familie, vrienden en de zo genoemde 'vrienden', en vele anderen. Maar wat geeft het je nu? Komt er iets goed van, zijn er voordelen? Zoals gister heb een berichtje geplaatst vanwege een nieuw blog bericht, net zoals deze. In totaal zijn er 10 mensen die er op geklikt hebben. Misschien heeft de helft het gelezen. Maar ik kreeg wel één like en één reactie, bedankt hiervoor en dat meen ik. Er zijn mensen die 't wel opviel.
 Maar 10! Ik ben er toch een aardig tijdje mee bezig geweest om 't te schrijven, te vertalen.. voor een handjevol lezers. Dat is waarom Facebook zuigt. Je bereikt vele.. maar niemand leest 't, of toch een paar. Misschien is 't alleen mijn probleem.. Mijn leven is misschien niet interessant. Of ik ben 't probleem zelf. Ben ik arrogant? Niet om uit te staan? Nou, zulke dingen vliegen een moment door mijn hoofd. Maar dan.. wie kan 't schelen. Ik weet 't, God wel. En de 10 die 't ook opviel.
 Facebook zuigt. Want er zijn te veel berichten die voorbij vliegen. Zelfs voor mij is het onmogelijk om 't bij te houden. Ik doe mijn best. Ik probeer zoveel like-jes te maken, als ik kan. Als je dezelfde pijn voelt, hier is een warme knuffel.

Genoeg Aanwijzingen

Gister was een geweldige dag en een treurige. Voor mij was 't geweldig, want ik ging naar Den Haag voor een film en kwam vroeg aan en kon daardoor ook een bezoek brengen aan het Maurits Huis en 't meisje met de parel zien, zo'n aardige meid. Treurig vanwege wat er gebeurd was, dat ik niet wist. Alleen op 't moment dat mijn pa de TV uitzette, zei hij iets over een aanval in Brussel. Gek genoeg had ik 't kunnen weten. Er waren genoeg aanwijzingen. Hier is een opsomming:

• Tijdens het rondbrengen van de post, zag ik meer vliegtuigen landen dan normaal. Ze zaten wel heel dicht op elkaar. Mijn gedachten, "'t Moet wel heel druk zijn vandaag."
• Thuis heb ik even opgezocht hoe laat mijn trein vertrekt. Volgens de website vielen er een aantal opties weg, maar mijn trein vertrok nog wel. Mijn gedachten, "Dat gaat wel lukken."
• Op 't station, de omroepster vermeld dat er een aantal treinen uitvallen, met name tussen Schiphol en Leiden, bussen worden ingezet. Mijn gedachten, "Mijn trein staat nog op het bord. Als die niet komt, ga ik misschien terug. Moet iets van een technisch probleem zijn."
• In de trein, 2 mannen in conversatie. Eén van hen had 't erover dat hij onder een lijn door moest om deze trein te halen. Mijn gedachten, "Hmm.." En ik las verder in de biografie over Johnny Cash.
• Aankomst op het Centraal Station van Den Haag. Daar stond een grote groep agenten die instucties kregen. Mijn gedachten, "Misschien is er iets.."
• Eerst ging ik naar het Filmhuis om een kaartje te kopen voor de film. Ontdekte dat 't 4 uur was en zag een bordje voor het museum, ik nog genoeg tijd is wat ik dacht. Daar ga ik heen. Onderweg, zag bewapende wachters bij de Tweede Kamer. Mijn gedachten, "Dat moet nu normaal zijn. Ik moet geen gekke bewegingen maken als ik ze passeer, zoals frutselen met mijn rugzak."
• In het museum was alles normaal. In 2 uur heb ik alles gezien, ik ging zelfs 3 keer bij het meisje langs, 't was niet al te druk, dus ik kon haar een tijdje bewonderen. De Hollandse Mona Lisa. Griet uit de film. 't Enige wat wel opviel was dat toen ik een keer naar buiten keek bij een gebouw een EU vlag halfstok zag hangen. Mijn gedachten, "Waarom? Is er echt iets gebeurd of een vergissing?"
• Teruglopend naar het Filmhuis liep ik langs de Ridderzaal en aan het eind bij de poortjes, kwam ik een heel team tegen van gewapende wachters. Mijn gedachten, "Dat is vreemd, zo veel... "
• Ik had nog steeds tijd over, dus ik kocht nog een CD bij een muziekwinkel (Wel enn stille, er stond geen muziek op), ik liep om een oude kerk heen, kwam 't graf van Spinoza tegen en liep verder naar het Filmhuis. Niemand bij de film sprak over iets anders dan de film zelf. Die uiteraard goed was.. Ik zal er later iets over delen in een andere blog, dat beloof ik. Ik vertrok na afloop en ging naar huis. Ondanks dat de film mij bezig hield, herinnerde ik nog wel de gekke dingen die mij opvielen die dag.
• Thuis, waren mijn ouders bezig met wat ze normaal doen. TV kijkend en ik deelde een beetje van mijn dag. Na uur maken mijn ouders zich klaar om naar bed te gaan, en dan hoor ik via mijn pa iets over België. Mijn gedachten, "Wat!!"

Plenty of Clues

Yesterday was an awesome day and a sad one. For me it was awesome because I went to see a movie in The Hague and arrived early so I could go to the Maurits Museum and see the girl with the pearl earring, such a lovely gal. Sad because of what happened that I didn't know. Only when I was back home and my dad told me just before he switch of the TV, the attacks in Brussels, Belgium. Strangely I could have known. Plenty of clues. Let me sum it up:

• During my route delivering the mail, more planes came down than usually. I noticed how close they were. My thoughts, "It must just be busy today."
• At home I checked the train schedule, some lines had fallen out, but my train still leaves. My thoughts, "Must be okay, right."
• At the trainstation, I hear some lines fell out between the airport and the next city, buses would come to replace them. My thoughts "My train still comes, it is on the board. If not, I will think about going back. Must be some technical problem."
• On the train, two men in conversation, one said he had to go past a line to get on the train. My thoughts, "Hmm.." And I continued reading the biography of Johnny Cash.
• Arrival at Central Station in The Hague. There was a whole bunch of cops getting instructions. My thoughts, "Maybe there is something.."
• First I went to get my ticket for the movie, discovered it was on 16.00 and I say the sign for the museum and thought I had still plenty of time. I go visit. On my way there, I saw armed guards at the second chamber. My thoughts, "Must be normal now. I just need to make sure I don't make any stupid gestures, like opening my backpack."
• At the museum everything is normal. In two hours I saw it all, went to see the girl 3 times, it was not too crowded so I could admire her for some time. The dutch Mona Lisa. Griet from the movie. I only noticed one thing when I looked outside, the EU flag on one building was halfway.. My thoughts, "Why? Is there really something that happened or just a mistake?"
• Walking back to the theatre and I crossed the main centre of the Dutch government, the Knights Hall, while I came to the end, going through the gates, a whole team of armed guards stood out there. My thoughts, "That is strange, so many.."
• I still had some time left, so bought a record at a music store, walked around an old church, saw the grave of Spinoza and went to the theatre. No one at the movie talked about anything, but the movie. Which was really good.. I talk about it in another blog, I promise. I left the theatre and went home. Even though the movie was on the top of my head, I did remember some of the things I found strange that day.
• Home my parents were just doing their normal things. Watching television and I share a bit about my day. After an hour my parents go to bed and I hear from my dad something about Belgium.. My thoughts, "WHAT!!"

Little boat - Bootje

Little scratches - Krasjes

 It is time to write something from the nest. Some times I can inspired by something small. Like a little comment I got yesterday. While I was delivering the mail I encountered a break up in the road and due to the missing pavement I had to park my bicycle on another spot than usually. I only had to deliver one envelope, but the moment I came back a neighbour had come and told me not to park my bicycle on that spot. It was standing against his metal pole with their company's name on it. Reason: to not scratch it. Well, I said sorry and reassured that I am always careful, but due to the obstacle ahead had parked it there. Somehow I had to say it twice and really felt frustrated because of that little comment. And there was no reason to feel guilty, I passed by the pole today, no scratch. Anyway I rather would have heard a compliment and sometimes I get those too. But the little scratches are the ones that keep me busy somehow.
 Well, today I kept on thinking about it while I did my round. It is true. We can so easily be put down by others by the scratches. Maybe not always literal, but figurative scratches have the same effect. A small comment. Or telling a story, but getting no reply. I get hurt in this way, mostly on a daily basis. In a way it might be normal. But I think there are also times when one scratch is too much. An explosion of anger comes loose or a depression hits the bottom.
 So yeah, consider the scratches.. the scratches on the heart. I would say be a healer. Listen to people, have a kind word, give a compliment or just a wave or smile. Be practical and lend a hand, feet and bit of muscle. Or write something, which I have done here. Blessings.. blessings, yeah that is the right word.

 't Is tijd om weer iets te schrijven vanuit het nest. Soms word ik geinspireerd door iets kleins. Zoals een kleine opmerking die ik gister kreeg. Terwijl ik mijn post aan het bezorgen was, werd ik gedwongen mijn fiets op een andere plek te zetten dan gewoonlijk, vanwege een opgebroken trottoir. Ik moest alleen één envelop bezorgen, maar op het moment dat ik terug bij mijn fiets kwam, was er een buurman dat ik mijn fiets niet op die plek moest plaatsen. Die stond namelijk tegen een paal met de naam van zijn bedrijf. De reden: hij wil er geen krassen op. Ik heb mijn excuses gemaakt en bevestigde dat ik altijd voorzichtig handel, maar dat ik geen andere keuze vanwege het obstakel voor mij. Op één of andere manier moest ik 't zelfs herhalen en ik voelde zelfs gefrustreerd vanwege zo'n kleine opmerking. En er is geen enkele reden voor schuld gevoelens. Ik kwam vandaag weer langs die paal, geen krasje. Hoe dan ook, ik had liever een compliment gehad en soms krijg ik die ook. Maar die krasjes houden mij toch erg bezig.
 Vandaag dacht ik er veel aan tijdens mijn ronde. 't Is waar, we kunnen zo makkelijk teleurgesteld zijn door anderen vanwege krasjes. Misschien niet letterlijk, maar figuurlijke krassen hebben hetzelfde effect. Een kleine opmerking. Of je vertelt een verhaal, maar geen reactie. Ik ervaar pijn op deze manier, bijna dagelijks. 't Is misschien normaal. Maar ik denk dat er ook momenten zijn dat een krasje te veel kan zijn. Een explosie van woede komt los of een depressie valt hard neer.
 Dus ja, denk aan de krasjes.. de krasjes op het hart. Ik zou zeggen wordt een genezer. Luister naar mensen, zeg iets aardigs, geef een compliment of zwaai en lach. Wees praktisch en geef een hand, voet of wat spierkracht. Of schrijf iets, zoals wat ik nu gedaan heb. Zegen.. zegen, ja dat is 't juiste woord.

Doe maar normaal, echt niet - Act normal, nope

 Dit is iets wat mij al heel lang dwars zit van Nederlanders. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Ik vind dat zo stom. Wat dat betreft ben ik een echt buitenbeentje. Qua Nederlander ben ik eigenlijk een buitenlander. Ik ben hier dan wel opgegroeid, toch hoor ik er niet echt bij. Het ene moment heb ik dit sterker dan andere momenten. Zo heb ik mij sinds mijn terugkeer in Nederland weer moeten leren om mijn Nederlandse identiteit te omarmen. Nu ben ik trouwens niet Zuid-Afrikaan geworden, of Duitser, Brit, Amerikaan, Noor of Braziliaan. Misschien een beetje van alles. Ik zie mijzelf als wereldburger, Europeaan en liefhebber van alles buiten de grenzen. Oké misschien niet alles, maar wel veel.
 Toch blijf ik wel een Hollander. Kan er niet om heen. Brutaliteit zit er nog in. Eigenlijk doen wel meer Nederlanders niet normaal, zoals dat gezegde gaat. Wat dat betreft is 't maar een raar volkje. 't Kan ook te maken hebben met de christelijke cultuur. Anders denken mag wel, maar je moet 't wel voor jezelf houden. Wat eigenlijk heel vreemd is, want 't zou juist andersom moeten zijn. Je hoort juist van elkaar te leren. Mijn Gods beeld is misschien anders, maar 't kan juist heel erg verfrissend zijn als je mijn verhaal hoort. En hetzelfde voor jou, jouw verhaal is ook belangrijk en daardoor kan ik weer een andere kant van God zien.
 Wat dat betreft zijn we bangig.. of hoe zeg je dat. Bang voor de ander. Bang voor onszelf? Oeh, wat denkt die ander wel niet? Dat is een juk dat ik steeds verder van mij af wil werpen. Wat heb ik daaraan? Als mensen denken dat ik gek ben, mooi. Ik zit er niet mee. Ik ben gewoon anders. En nog steeds gewoon Nederlander en radicaal christen met een bepaalde liefde voor buitenlanders en andere gekwetste zielen. Wie is er nou gek? Als je normaal probeert doen? Of als je leert om jezelf te zijn en God leert kennen zoals Hij je gemaakt heeft?

 This is something that bothers me already for long about the Dutch. Act normal, that is crazy enough (it is a Dutch saying). I really think that is stupid. I am really an outsider in that case. As a dutchman I am actually a foreigner. I did grow up in Holland, but in a way I don't fit. At certain moments I experience this more than at other. I needed learn again to embrace my Dutchness, since I returned to the Netherlands. Now I didn't really become a South African, or German, Britt, American, Norwegian or Brazilian. Maybe a little of all. I look at myself as a worldcitizen, a European, a lover of everything that is outside the borders. Allright, maybe not everything, but quite a lot.
 Still I remain a dutchman. Can't get around that. Directness is still there. Actually there are more dutch people who are not normal, like that saying goes. In that sense they are a weird bunch of people. It is possible that it has to do with the Christian culture. Thinking different is allowed, but you have to keep it for yourself. Which is strange because it should be the other way around. We need to learn from each other. My view of God might be different, but it could be really refreshing to hear my story. And the same for you, your story is also important and through that I can see another side of God.
 In a way we are really scared.. or how to say that. Afraid of the other. Afraid of ourselves? Oeh, what will the other think? That is a joke I want throw further and further away from myself. What is the benifit? If people think I am crazy, good. It won't bother me. I am different. And still a dutchman and a radical Christian with a certain love for foreigners and other hurt souls. Who is really crazy? If you try to be normal? Or if you learn to be yourself and get to know God like he made you to be?

Uitwringen - Wring

Vandaag was 't nat.. en best koud. Ik ben blij dat ik mijn ronde voor de post weer overleefd heb. Ondanks de vele lagen die ik aan had en de regenjas ben ik toch nat geworden. En dat is dan geen pretje. Maar toch wel aardig dat mensen meeleven. Ik kreeg op één plek zelfs koffie aangeboden (vriendelijk geweigerd, toch bedankt) en er was er ook één die niet met mij wilde ruilen (Ach ja, jij blij.. ik worstel nog wel even verder in dit weer).
 Maar ja, 't is maar het weer en dat hoort bij het werk dat ik doe. En het kan allemaal nog veel erger. Het kan nog steeds vriezen en sneeuwen. De lente was vroeg begonnen, maar nu is het toch echt winter.
 Elke dag is weer een gevecht, als ik naar mijn innerlijk kijk. De laatste dagen schijnt 't zonnetje (zelfs met dit weer). Ik zit in een goede flow. Maar er komen ook vast weer momenten dat 't bar en boos van binnen wordt (en dan is 't juist mooi weer of is iedereen vrolijk om je heen). 't Is toch wel apart hoe je van binnen voelt en wat er zich daar buiten afspeelt. Als 't van binnen als buiten bluh is, dan is 't niet zo best. Wat dat betreft is 't goed om 't gewoon uit te gooien.. je weet wel het uitwringen van jezelf en dan ergens ophangen om te drogen. Heerlijk is dat, 't natte uitdoen. Iets droogs aan. Warm bakkie erbij.. kussentje.. en ontspannen.

 Today was wet.. and quite cold. I am glad I survived my route for the mail. Even though I wore many layers and a raincoat I got wet. That's no fun. But it is nice when people sympatize. I did get an offer for a cup of coffee (refused, but thanks) and some one who didn't want to switch with me (Ah yeah, you happy.. I'll continue wrestling with this weather).
 But yeah, it is just the weather and that's part of my job. It could be a lot worse. At any moment it can start freezing and snowing. Spring had started early, but now it is really winter.
 Every day is a fight, when I look at my innerself. The last few days the sun shines (even with this rainy weather). I am in a good flow. But I am sure there will be moments again that things will turn dark again inside (and then it is nice weather and everyone is happy around me). It is quite something that what happens inside and outside, don't you think? If both in and out are aweful, that's not good. That's why it is good to throw it out. You know to wring yourself out and hang it up to dry. It makes me happy, take of the wet stuff and put on something dry. Good warm cup.. a pillow.. and relax.

Best wishes, don't - Goede voornemens, niet doen

What do you need to do with that? To plan something in the new year that probably won't last. It is better to start new things in the old year and continue making it better in the new. To speak things out isn't enough. That's why, no good wishes, except to improve and undertake, so that in 2017 I have cool stuff to do. Of course, a fun new year to all. Will it not be fun, keep reminding yourself of the small highlights. God's bless.

Wat moet je daar nu mee? Met een nieuw jaar dingen plannen die hoogstwaarschijnlijk toch niet vol te houden zijn. Je kan beter nieuwe dingen beginnen in het oude jaar en dan in de nieuwe het gewoon nog beter doen. Door alleen dingen uit te spreken is niet genoeg. Vandaar geen goede voornemens, alleen dingen verbeteren en blijven ondernemen, zodat ik voor 2017 ook weer toffe bezigheden heb. Iedereen uiteraard een leuk nieuw jaar gewenst. Wordt het niet leuk, dan zijn er altijd nog wel wat lichtpuntjes te beleven. God's zegen.