Dit is iets wat mij al heel lang dwars zit van Nederlanders. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Ik vind dat zo stom. Wat dat betreft ben ik een echt buitenbeentje. Qua Nederlander ben ik eigenlijk een buitenlander. Ik ben hier dan wel opgegroeid, toch hoor ik er niet echt bij. Het ene moment heb ik dit sterker dan andere momenten. Zo heb ik mij sinds mijn terugkeer in Nederland weer moeten leren om mijn Nederlandse identiteit te omarmen. Nu ben ik trouwens niet Zuid-Afrikaan geworden, of Duitser, Brit, Amerikaan, Noor of Braziliaan. Misschien een beetje van alles. Ik zie mijzelf als wereldburger, Europeaan en liefhebber van alles buiten de grenzen. Oké misschien niet alles, maar wel veel.
Toch blijf ik wel een Hollander. Kan er niet om heen. Brutaliteit zit er nog in. Eigenlijk doen wel meer Nederlanders niet normaal, zoals dat gezegde gaat. Wat dat betreft is 't maar een raar volkje. 't Kan ook te maken hebben met de christelijke cultuur. Anders denken mag wel, maar je moet 't wel voor jezelf houden. Wat eigenlijk heel vreemd is, want 't zou juist andersom moeten zijn. Je hoort juist van elkaar te leren. Mijn Gods beeld is misschien anders, maar 't kan juist heel erg verfrissend zijn als je mijn verhaal hoort. En hetzelfde voor jou, jouw verhaal is ook belangrijk en daardoor kan ik weer een andere kant van God zien.
Wat dat betreft zijn we bangig.. of hoe zeg je dat. Bang voor de ander. Bang voor onszelf? Oeh, wat denkt die ander wel niet? Dat is een juk dat ik steeds verder van mij af wil werpen. Wat heb ik daaraan? Als mensen denken dat ik gek ben, mooi. Ik zit er niet mee. Ik ben gewoon anders. En nog steeds gewoon Nederlander en radicaal christen met een bepaalde liefde voor buitenlanders en andere gekwetste zielen. Wie is er nou gek? Als je normaal probeert doen? Of als je leert om jezelf te zijn en God leert kennen zoals Hij je gemaakt heeft?
This is something that bothers me already for long about the Dutch. Act normal, that is crazy enough (it is a Dutch saying). I really think that is stupid. I am really an outsider in that case. As a dutchman I am actually a foreigner. I did grow up in Holland, but in a way I don't fit. At certain moments I experience this more than at other. I needed learn again to embrace my Dutchness, since I returned to the Netherlands. Now I didn't really become a South African, or German, Britt, American, Norwegian or Brazilian. Maybe a little of all. I look at myself as a worldcitizen, a European, a lover of everything that is outside the borders. Allright, maybe not everything, but quite a lot.
Still I remain a dutchman. Can't get around that. Directness is still there. Actually there are more dutch people who are not normal, like that saying goes. In that sense they are a weird bunch of people. It is possible that it has to do with the Christian culture. Thinking different is allowed, but you have to keep it for yourself. Which is strange because it should be the other way around. We need to learn from each other. My view of God might be different, but it could be really refreshing to hear my story. And the same for you, your story is also important and through that I can see another side of God.
In a way we are really scared.. or how to say that. Afraid of the other. Afraid of ourselves? Oeh, what will the other think? That is a joke I want throw further and further away from myself. What is the benifit? If people think I am crazy, good. It won't bother me. I am different. And still a dutchman and a radical Christian with a certain love for foreigners and other hurt souls. Who is really crazy? If you try to be normal? Or if you learn to be yourself and get to know God like he made you to be?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten