Dark Clouds - Donkere Wolken

 Last friday when I was walking my route for the mail I got into a certain fit of a depression. Kind of like dark clouds that start to cover my thoughts. It is really annoying and it something I have to deal with often. But I also started to realize in that moment that I can always have a time with God. Instead of letting these thoughts rule my thinking process, I can just do my job and walk up with God. The cool thing was that this really works effective. For me this is not a prayer time. No eyes closed, no hands together or seeking a place of silence. I just walk, ride my bike and dump mail in mailboxes. And I chat with God. I don't need holy language. I just talk in the same way as I write right now. I speak out loud (okay not too loud, but hard enough to hear myself). My route is a quite busy road, lot's of cars, planes and other traffic. Tons of people flying by. So yeah, that's just it. It works. My last hour flew by and I got home without the dark clouds in my head.

 Afgelopen vrijdag liep ik mijn route voor de post en op een gegeven moment had ik last van een depressie. Donkere wolken die dan plots mijn hoofd beginnen te vullen. 't Is ontzettend vervelend en iets wat veel vaker gebeurd. Maar ik realiseerde mij ook op dat moment dat ik wat tijd kan hebben met God. In plaats dat ik die gedachten laat overheersen en mijn denkproces laat verstoren, kan ik ook gewoon mijn werk doen en wandelen met God. 't Geweldige was dat dit heel effectief werkte. Voor mij is het niet een gebedstijd. Geen ogen gesloten, geen gevouwen handen of een stille ruimte. Ik loop gewoon, ik fiets en dump de post in de brievenbussen. En ik klets met God. Ik gebruik geen heilige taal. Ik praat gewoon, zoals ik nu ook schrijf. Ik praat hardop (niet te hard, maar hard genoeg voor mijzelf). Mijn route is een drukke straat, veel auto's, vliegtuigen en ander verkeer. Veel mensen die voorbij vliegen. Zo, dat is 't dus. Mijn laatste uur vloog voorbij en ik kwam thuis zonder die donkere wolken in mijn hoofd.